روز 22 بهمن 1357 روز نجات ملت ایران از چنگال طاغوتیان زمان، روز آشكار شدن نعمت بزرگ الهی; یعنی، استقلال و آزادی بود.
این مسلم است كه هر ملتی تا از وابستگی ها نجات پیدا نكند و از چنگال اسارت و استثمار آزاد نشود، نمی تواند نبوغ و استعداد خود را آشكار سازد و در راه «الله » كه راه مبارزه با هر گونه شرك و ظلم و بیدادگری است، گام نهد.
یادآوری 22 بهمن
یادآوری یوم الله 22 بهمن; یعنی، یادآوری رشادت ها و فداكاری ها و شهادت طلبی های ملتی منسجم و خداجوی و پیرو ولایت و رهبری كه با ایثار خون خود ثابت كرد كه «خون بر شمشیر و حق بر باطل پیروز است.» یادآوری 22 بهمن; یعنی، یادآوری تجلی حكومت الله در روی زمین، روزی كه برنده ترین سلاح معنوی; یعنی، ایمان، پیروزی آفرید.
روزی كه كلمه توحید در وحدت كلمه به دست آمد و در نتیجه اعتصام به «حبل الله » رژیم ستمشاهی دوهزار و پانصد ساله طاغوتیان به زباله دانی تاریخ سپرده شد و ثابت كرد آوای «الله اكبر» از رگبار «مسلسل » قوی تر و نیرومندتر است.
22 بهمن به ما آموخت كه در مبارزه با دشمنان اسلام، فقط باید بر خدا تكیه داشت گرچه دست از سلاح تهی باشد. و وابستگی به شرق و غرب هرچند به سلاح های مدرن مجهز باشند، در برابر نیروی هماهنگ مردمی كه با سلاح ایمان مبارزه می كنند، بی اثر است.
تداوم 22 بهمن
تداوم پیروزی ها، حاصل تداوم رمزهای پیروزی است. زیرا هرگز خداوند متعال نعمتی را كه به قومی عطا فرمود، از آن ها باز پس نمی گیرد، مگر آن ها خود از نگهداری آن دست بر دارند.
