به گزارش پایگاه اطلاع رسانی رادیو تهران؛ امروزه در گفتمان عمومی انگلیسی، به موضوع «سبك‌های حجاب» می‌پردازیم، اما به طور خاص به خودِ حجاب فعلی نمی‌پردازیم. تمركز ما روی «مروجین پوشش» است. مروجین حجاب، گروهی مجزا از این مروجین هستند. مروجین واقعی پوشش، كسانی هستند كه به واسطه موهبت‌های الهی یا اكتسابی، توانایی جلب‌توجه دارند. این شامل زیبایی، داشتن لباس مناسب و استفاده از ابزارهای تصویری برای جذابیت می‌شود. البته این توانایی، هم جنبه‌ای ذاتی و خدادادی دارد و هم جنبه‌ای اكتسابی. این افراد می‌توانند مجریان تلویزیونی باشند، یا شبكه‌های مجازی برای خود بسازند و در مورد موضوعات مختلف صحبت كنند. سؤال اساسی این است كه چرا این افراد به سمت پوشش می‌روند؟ كه به طور خلاصه می‌توان گفت این موضوع در ارتباط با صنعت پوشاك است.

برنامه "دور یك میز" رادیو تهران به موضوع "حجاب استایل‌ها" پرداخت. در این برنامه (مهندس حمیدرضا نیك طبع كارآفرین در صنعت پوشاك و دبیر اسبق صنعت جشنواره مد و لباس) و (مهرناز خسروی كارشناس ارشد مطالعات زنان و خانواده) و (آزاده آریایی مدرس دانشگاه و دبیر اجرایی اسبق صنعت پوشاك و پوشش) به تبادل نظر پرداختند.

پشتیبانی و هدایت لازم وجود ندارد
محمدرضا اشراقی – كارشناس مجری: همه پدیده‌های فرهنگی كه می‌آیند و می‌روند… اگر بخواهیم تاریخچه‌ای از گذشتة همین مروجین پوشش را بررسی كنیم، این سؤال مطرح می‌شود كه اصلاً از چه زمانی این افراد - این عزیزان - فرصت ابراز وجود در مورد حجاب و نوع پوشش را پیدا كردند؟

نیك طبع كارآفرین صنعت پوشاك در پاسخ به این سؤال گفت: به‌عنوان یك تولیدكننده در این حوزه، وقتی نمی‌توانم ویترین‌ها را مطابق با نیازهای نظام جمهوری اسلامی تنظیم كنم، بخشی از مشكلات در صنعت به وجود می‌آید. طراحان ما اگر بخواهند برای جامعه‌ای كه می‌دانند اسلامی و انقلابی است طراحی كنند، باید به حرف مقام معظم رهبری توجه كنند كه حجاب مهم است. اگر طراح نتواند طرحی ارائه دهد كه نیاز كشور را برآورده كند، مشكلاتی به وجود می‌آید. مثلاً تا چند سال پیش، در كارگروه‌های مدل لباس، به دو دگمه‌ لباس محدود بودیم و سایزها یكسان بودند. الان چرا این محدودیت‌ها برداشته شده؟ چون پشتیبانی و هدایت لازم وجود ندارد. اتحادیه‌ها به‌اندازه كافی متحد و همدل نیستند و نتوانسته‌اند روی یك میز بنشینند و به نتیجه‌ای مشترك برسند. نتیجه‌اش این است كه الان در ویترین‌ها چیزهای مختلفی می‌بینیم.

در هماهنگی و هم‌افزایی با یكدیگر دچار مشكل هستیم
وی افزود: ما در صنف پوشاك، باوجود 10 تا 12 اتحادیه، در هماهنگی و هم‌افزایی با یكدیگر دچار مشكل هستیم. این عدم هماهنگی، مانع از ارائه یك استایل پوشاك اسلامی منسجم در نمایشگاه‌های داخلی و خارجی می‌شود. به‌عنوان‌مثال، در نمایشگاه اخیر اكسپو، با حضور 110 كشور اسلامی، متأسفانه هیچ استایلی از پوشاك اسلامی متناسب بافرهنگ و نیازهایمان ارائه نشد. این موضوع، نگرانی و نارضایتی بسیاری را ایجاد كرد. در مقابل، صادرات محصولات غیر مرتبط با فرهنگ ما، با وجود مشكلات فراوان، به خوبی انجام می‌شود.ما باید به فكر اشاعه فرهنگ اسلامی از طریق ویترین‌ها و تبلیغات باشیم. در حال حاضر، متاسفانه در ویترین‌های فروشگاه‌های ما، تنوع و نمایش حجاب اسلامی به اندازه كافی وجود ندارد. ما با وجود 6000 فروشگاه شال و روسری، به سختی می‌توانیم چادر مشكی پیدا كنیم! این نشان‌دهنده ضعف در هماهنگی و همكاری بین اتحادیه‌هاست. وقتی برای ارائه یك سبك پوشاك اسلامی تلاش می‌كنیم، با مقاومت و واكنش‌های منفی مواجه می‌شویم. ایجاد نمایشگاه‌هایی با تمركز بر استایل‌های حجاب اسلامی، می‌تواند به افزایش آگاهی و هماهنگی كمك كند. در این نمایشگاه‌ها، باید به استایل‌های مختلف پوشاك اسلامی توجه شود و تنوع آن‌ها ارائه شود.

به مروجین پوشش نیاز داریم
اشراقی – كارشناس مجری: آیا به طور اساسی نیاز به مروجین پوشش داریم یا این یك نیاز كاذب است؟
نیك طبع گفت: بله این نیاز وجود دارد و مردم نمی‌دانند كه چه باید بپوشند.

قانون ساماندهی مد و لباس اجرا نمی‌شود
نیك طبع با اشاره به اینكه قانون ساماندهی مد و لباس درست نوشته شده است ولی اجرا نمی‌شود، گفت: ویترین‌ها و تولیدكنندگان ما نگاه به فروشنده دارند و متاسفانه بازرسی برای ویترین‌ها وجود ندارد. اگر بتوانیم به حمایت تولید كننده بپردازیم و به حجاب‌استایل‌ها معافیت مالیات بدهیم، همه نیز تولید خواهند كرد اما متاسفانه ما از آنها فرصت را گرفته ایم. بدین ترتیب جامعه آنی نمی‌شود كه نظام می‌خواهد.

مشكل اصلی در ویترین مغازه‌ها و نمایشگاه‌ها است
نیك طبع عنوان كرد: برای ترویج حجاب، مسئولین باید كمك كنند و راهكارهای مناسبی وجود دارد. مشكل اصلی در ویترین مغازه‌ها و نمایشگاه‌ها است كه بیشتر بر فروش متمركز هستند تا ارائه لباس‌های مناسب و متنوع برای حجاب. نمایشگاه‌ها اغلب به لباس‌های چادر مشكی و طرح‌های خاص مذهبی محدود می‌شوند و به نیازهای عمومی پاسخ نمی‌دهند.

وی اضافه كرد: خانم‌های محجبه در مناطق مرفه تهران به‌سختی می‌توانند لباس حجاب مناسب پیدا كنند و مجبورند به مناطق دورافتاده‌تر مراجعه كنند. اجاره‌های بالای مغازه‌ها باعث افزایش قیمت لباس‌ها می‌شود و این موضوع باعث نارضایتی مردم از خرید پوشاك شده است.

رسانه هیچ حمایتی از ترویج حجاب نمی‌كند
نیك طبع بیان كرد: درحالی‌كه رسانه‌ها از مكان‌هایی مانند سرای ایرانی حمایت می‌كنند، هیچ حمایتی از ترویج حجاب نمی‌شود. بازرسی و نظارت كافی وجود ندارد و متولیان سیاست‌گذاری به ویترین مغازه‌ها و ارائه محصولات مناسب توجه نمی‌كنند.

نیاز به «دیده‌شدن» در اجتماع
خسروی كارشناس ارشد مطالعات زنان و خانواده در ادامه این گفت‌وگو در برنامه دور یك میز خاطرنشان كرد: وقتی در مورد پوشش صحبت می‌كنیم، ناگزیر با مفهوم «دیده‌شدن» و «در معرض قرار گرفتن» مواجه می‌شویم. این امر در خانه به شكلی آشكار و در اجتماع به شكلی دیگر نمود پیدا می‌كند. «دیده شدن» یعنی نیاز به جلب‌توجه، تأیید شدن و درك شدن توسط دیگران. انعكاس این نیاز به «دیده شدن» در اجتماع، در ارتباط مستقیم با تأمین این نیاز در خانه است. به این معنی كه اگر نیاز به دیده شدن و درك شدن در خانه به خوبی برآورده نشود و غنی‌سازی نشود، در اجتماع به شكلی دیگر بروز و ظهور پیدا می‌كند. نكته دوم این است كه این نیاز به دیده شدن، بر اساس ساختار روانی هر فرد (اینكه فرد درون‌گرا یا برون‌گرا باشد) و همچنین عوامل دیگر، شكل متفاوتی پیدا می‌كند.

وی با اشاره به اینكه این امر به زمان خاصی تعلق ندارد و در هر زمانی به فراخور ابزار موجود آن زمان بروز و ظهور پیدا می‌كند. گفت: ایجاد درآمد هم تقریباً بسته به زمان‌های مختلف بستگی دارد. زمان پهلوی خیلی بحث تلویزیون مطرح نبوده است. فضای مدرسه بود و فضاهای اجتماعی كه مردم و زنان در آن حضور داشتند، رسانه‌ها، فضای مجازی و اینستاگرام.

مفهومی به نام «استایل مادست»
خسروی عنوان كرد: قطعاً هر چیزی كه مربوط به افراد جامعه باشد، نیازِ جامعه نیز محسوب می‌شود. یكی از دلایلی كه مروجین حجاب و به‌طوركلی (پوشش) به‌شدت مطرح می‌شوند، جلب توجه است. این جلب توجه به دلیل وجود یك نیاز و تشنگی در جامعه است؛ تشنگی‌ای كه هم مردان و هم زنان را در بر می‌گیرد. این تشنگی عمدتاً به این موارد مربوط می‌شود: آگاهی از چگونگی انتخاب پوشش مناسب: در درجه اول، نیاز به دانستن چه چیزی بپوشند، و در درجه دوم، نیاز به دانستن چگونه بپوشند. سؤال “من چه بپوشم؟”: در فرهنگ ایرانی، به‌خصوص در بین بانوان، این سؤال كاملاً رایج و آشنا است.

وی افزود: در ادبیات مد و لباس، مفهومی به نام «استایل مادست» وجود دارد كه به معنای مد متواضعانه است. این مفهوم در حال حاضر مورد توجه كشورهای عربی قرار گرفته، با وجود انتقاداتی كه شاید به برخی از مدل‌های لباس و رویدادهای مد آنها وارد باشد.

خسروی همچنین گفت: استایل متواضعانه، استایلی است كه از خودنمایی بدن و زیبایی ظاهری فاصله می‌گیرد و بر استفاده از پارچه، طرح و سایر ویژگی‌های پوشش تمركز می‌كند. این سبك، نشان‌دهنده كنار گذاشتن برخی از داشته‌ها و تمركز بر ایجاد فضایی است كه در آن نیاز مخاطب جوان و نوجوان پاسخ داده می‌شود، بدون اینكه به صورت مستقیم و بی‌ملاحظه، این نیازها برآورده شوند.

وی بیان كرد: امروزه، استایلیست‌های حرفه‌ای وجود دارند كه آموزش‌های تخصصی دیده‌اند و به ارائه این نوع استایل می‌پردازند. گاهی، مروجین حجاب نیز می‌توانند با درك مناسب، سبك زندگی خود را به گونه‌ای ارائه دهند كه در ادبیات مد و لباس، مفهومی به نام «استایل مادست» وجود دارد كه به معنای مد متواضعانه است.

دغدغه فرهنگی رها شده است
اشراقی - كارشناس مجری: آیا این رها شدگی با برنامه است؟ یعنی در واقع عمدی است یا اساساً برنامه‌ای وجود ندارد؟
خسروی در این باره گفت: اساساً برنامه‌ای وجود ندارد. وقتی در سیستم و یا در عبارتی در دولت‌های مختلف اولویت آن مجموعه‌ای كه متولی است اولویت‌های درست منطقی و نیاز كف جامعه نباشد همه آن چهارسالی كه آن مجموعه با سكان‌داری هر فردی در حال عملیات و برنامه‌ریزی است به حاشیه و به محاق خواهد رفت؛ یعنی ما در دوره‌های مختلف شاهد عمیق‌تر شدن فاصله بین سیستم دولتی و كارآفرین سیستم دولتی و مردم كف بازار بودیم.

وی افزود: من در حوزه پوشاك ایرانی اسلامی كارآفرین هستم و شاید به جرئت بتوانم بگویم كه نماینده بخش قابل توجهی از سرمایه‌گذاران تولید داخلی هستم كه بسیار مهجور و بدون حمایت به سختی كار را پیش می‌برند و دغدغه 100 درصد فرهنگی در كنار دغدغه‌های مالی دارند به دلیل اینكه سرمایه‌گذاری داشتن برای تولید دغدغه‌های مالی هم قطعاً باید لحاظ كنند؛ ولی دغدغه اصلی دغدغه فرهنگی است كه در سیستم رها شده است.

توانایی تأمین است؛ اما حمایتی وجود ندارد
وی بیان كرد: وقتی به هفت‌تیر، به‌عنوان مركز عرضه پوشاك بانوان پایتخت جمهوری اسلامی ایران، مراجعه می‌كنید، تنها چیزی كه نمی‌بینید عرضه یك پوشاك خوب ایرانی - اسلامی است. من از بسیاری از مسئولان شنیده‌ام كه خودشان می‌دانند چه اتفاقی افتاده؛ ولی هیچ اقدامی انجام نمی‌دهند. اخیراً با دبیر شورای فرهنگی انقلاب صحبت كردم و او نیز تأیید كرد كه با همسر و دخترش به هفت‌تیر رفته و نتوانسته‌اند لباس مناسب پیدا كنند. این نشان می‌دهد كه این مسئله به‌صورت جدی پیگیری نمی‌شود. یا در همین 15 خرداد، یكی از پاساژها با تولیدكنندگان پوشاك ایرانی - اسلامی صحبت كرد. آنها به این پاساژ آمده بودند نه برای كمك به ترویج فرهنگ پوشش، بلكه به دلیل اینكه طبقه منفی 5 پاساژ خالی بود. این نشان می‌دهد كه ما به چه قهقرا رفته‌ایم. دوستان ما برای پر كردن فضا به آنجا آمدند، یك سال تأمین عرضه كردند و بعد اجاره‌ها را بالا بردند و حالا تولیدكنندگان یكی‌یكی در حال خروج از آنجا هستند.

خسروی معتقد است كه ما به‌عنوان تولیدكنندگان پوشاك ایرانی - اسلامی توانایی تأمین پوشاك برای پاساژهای متعدد در تهران را داریم، اگر سیستم حمایت كند.

تأكید اغراق‌آمیز بر چادر، منجر به ازدست‌دادن آن می‌شود
وی عنوان كرد: تأكید اغراق‌آمیز بر چادر، نه‌تنها جایگاه آن را محكم نمی‌كند، بلكه به كم رنگ شدن استفاده از آن منجر می‌شود. مصداق‌های لااُبالی‌گری هم وجود دارد. به‌عنوان‌مثال، یكی از دوستان من كه تولیدكننده‌ چادر رنگی است، تا همین چند ماه پیش اجازه‌ ورود چادرهای رنگی‌اش به صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران را نداشت. به هیچ‌كدام از افرادی كه می‌خواستند با چادر در برنامه‌ها حضور پیدا كنند، اجازه نمی‌دادند كه چادر رنگی بپوشند و اصرار داشتند كه حتماً چادر مشكی سر كنند. یا حتی خانم‌های زندانی هم مجبور به استفاده از چادر مشكی هستند. یا مثلاً اگر در نیروی انتظامی بخواهید به‌عنوان یك خانم مانتویی وارد شوید، باید چادر مشكی سر كنید. این نوع مواجهه با چادر مشكی، ارزش آن را كم كرده و جایگاهش را تنزل می‌دهد، این یك نكته است.

عدم برنامه‌ریزی‌های مناسب موجب از دست دادن زن اصیل ایرانی می‌شود
خسروی اضافه كرد: اما چرا زن ایرانی را از دست می‌دهیم؟ طبق فرمایش دكتر آریایی، زن ایرانی همواره پوشیده بوده است. دلیلش این بوده كه از قدیم سنت قوی‌ای در مورد پوشش داشته‌ایم. این سنت به‌صورت نسل به نسل از مادر به فرزند منتقل می‌شده است. اما در همین 10-15 سال اخیر، این سنت كم‌رنگ شده است. سیستمی كه مدعی مسائل اسلامی است، نتوانسته جای این سنت را پر كند یا جایگزین بهتری برای آن ارائه دهد. در عوض، اشتباه عمل كرده و چیزی را به اسم گشت ارشاد راه‌انداخته است. یا مثلاً استفاده از چادر را در محیط‌هایی كه خیلی هم ارزشمند نیستند، ترویج می‌كند. اخیراً یك بازی فوتبال را می‌دیدم و در بخش گزیده‌ها، تعجب كردم كه یك ردیف خانم چادری در قسمت بانوان نشسته بودند.

وقتی از دوستان مطلع پرسیدم، گفتند این‌ها از یگان ویژه یا مأموران ویژه‌ای هستند كه برای بازی فوتبال آمده‌اند. خب، چه الزامی دارد كه حتماً چادر سر كنند؟ مگر پوشش ورزشی بانوان یا همان كاور ورزشی چه اشكالی دارد؟ چرا باید یك ردیف خانم چادری را در یك بازی ورزشی در نظر بگیریم كه آنجا بنشینند؟ دقیقاً همین قصه‌های فرهنگی ذهنیت مناسبی ایجاد نمی‌كند.

وی در ادامه گفت: نتیجه‌ این ماجرا چه می‌شود؟ همان از دست دادن زن ایرانی. نه سیستم دنبال این است، نه ما، نه مردم این را می‌خواهند. اما متأسفانه عملكرد سیستم و برنامه‌ریزی‌ها به این سمت ختم می‌شود.

به فهم مشترك میان طیف‌های مختلف نیازمندیم
خسروی عنوان كرد: در این حوزه، به فهم مشترك میان طیف‌های مختلف نیازمندیم كه متأسفانه هنوز به آن دست نیافته‌ایم. نگاه قهری به این امر فرهنگی و هنری باید كنار گذاشته شود. ثبت پوشش برتر (به عنوان كالای فرهنگی) توسط مجلس شورای اسلامی، رسمیت شناختن پوشش اقوام و سپردن موضوع تنوع و دسترسی به پوشاك مناسب به یك متولی قوی، فعال و اثرگذار، ضروری است.

باید مسیر پیشرفت جوانان را هموار سازیم
وی تأكید كرد: باید مروجان حجاب استایل‌ها را فرصتی برای پیشرفت بدانیم، نه تهدید. با كنار گذاشتن نگاه قهری و روی آوردن به رویكردی ایجابی، خلاقیت و ایده‌های نو شكوفا خواهند شد. تخریب، تمسخر و تحكم باید جای خود را به گفتگو بدهد. باید از ظرفیت جوانان كشور استفاده كنیم و مسیر پیشرفت آنان را هموار سازیم.

پوشش كامل زنان ایرانی نوعی “حجاب استایل” است
آریایی مدرس دانشگاه و دبیر اجرایی اسبق صنعت پوشاك و پوشش نیز در ادامه عنوان كرد: واژه «حجاب استایل» حدود 10 تا 11 سال است كه با ورود اینفلوئنسرها و بلاگرها وارد حوزه مد و پوشش در ایران شده است. اما اگر بخواهیم به‌طوركلی به تبلیغات فرهنگی پیرامون حجاب در ایران بپردازیم، باید بگوییم كه زنان ایرانی از آغاز تاریخ تاكنون، در چارچوب فرهنگی خود، پوششی داشته‌اند كه با توجه به امكانات و فضای زمانه، شكل‌های مختلفی به خود گرفته است. در گذشته، این نوع پوشش از طریق سنگ‌نگاره‌ها، نقاشی‌ها، و حتی مراسم‌های و جشن‌های فرهنگی به تصویر كشیده می‌شد. می‌توان گفت كه در آن زمان، پوشش كامل زنان ایرانی به عنوان نوعی “حجاب استایل” به نمایش در می‌آمد، هرچند واژه «حجاب استایل» آن زمان وجود نداشت. سرعت پیشرفت علمی و تكنولوژی در گذشته بسیار كندتر از امروز بوده است.

وی افزود: در كشورهای دیگر، نمایشگاه‌هایی مانند كت‌واك برای معرفی مد و لباس وجود دارد. اما در فرهنگ ما، نه این نوع نمایش‌ها مورد قبول است و نه به آن نیاز داریم؛ زیرا زنان ایرانی از نظر فرهنگی و عزت نفس، خود را به مراتب ارزشمندتر از این فضا می‌بینند.

نیازمند رژه‌های خاص برای زنان ایرانی هستیم
آریایی اضافه كرد: لباس، یك شیء سه بعدی است و نمی‌توان آن را مانند یك نمایشگاه روی زمین پهن كرد. به جای آن، برای نمایش و معرفی لباس‌های ایرانی و رنگ‌های ایرانی، نیازمند رویكردهای نوآورانه و رژه‌های خاص زنان ایرانی هستیم. همچنین برای تبلیغات و نمایش لباس‌های ایرانی، نیاز به فضای مناسب و تعریف شده‌ای داریم. در حال حاضر، سهم ما در تبلیغات بسیار ناچیز و عمدتاً محدود به فضای مجازی است.

هیچ سازوكاری برای حجاب استایل وجود ندارد
این كارشناس اضافه كرد: بحث حجاب استایل، به عنوان یك فرایند، هیچ سازوكاری ندارد. من به‌عنوان یك طراح لباس، می‌خواهم به اتفاقات رخ‌داده در هفته‌های مد كشورهای دیگر اشاره كنم.

در تركیه، “مادست فشن” (Modest Fashion) را داریم؛ اصطلاحی كه برای افرادی كه با حجاب لباس می‌پوشند تعریف شده است. در پاسخ به این سؤال كه آیا به مروج نیاز داریم یا خیر، باید بگویم كه ما اكنون با دنیای مد روبرو هستیم و نمی‌توانیم منكر آن شویم. اقتضای دنیای مد و فاصله‌گرفتن از كسالت و یكنواختی، نیاز به ترویج فرهنگ دارد.

لباس در عین زیبایی باید دیده هم شود
وی افزود: اگر لباس در عین زیبایی دیده نشود، متأسفانه نسل جدید كه دنبال زیبایی و تنوع هستند، ممكن است آن را نادیده بگیرند؛ بنابراین، از نظر ایجابی، نیاز داریم كه این پوشش دیده شود. یك خانم می‌تواند با پوششی متواضعانه (چادر، مانتوی بلند، كت گشاد با شلوار گشاد) اندام خود را بپوشاند و در عین انسانیت، به زیباترین شكل دیده شود و حتی می‌توان یك سناریو كوتاه تعریف كرد؛ مثلاً فردی با لباسی مناسب، سوار ماشین می‌شود. سریال‌ها، نمایش خانگی و سینما نیز می‌توانند بستری برای ترویج این فرهنگ باشند.

صنعت مد در كشور ما، صرفاً تولید لباس نیست
آریایی گفت: برای گسترش مد در هر كشوری، فضاسازی فرهنگی ضروری است. مهم است به یاد داشته باشیم كه صنعت مد در كشور ما، صرفاً تولید لباس نیست، بلكه بخشی از یك فرهنگ گسترده‌تر، تحت عنوان “فرهنگ ایرانی‌اسلامی” است. بازگشت به فرهنگ 2500 ساله ایران نشان می‌دهد كه ایرانیان، از دیرباز، حجاب كامل داشته‌اند. می‌توان با قاطعیت گفت كه یك زن ایرانی در تمام عرصه‌ها، همواره در چارچوب فرهنگی خود قرار داشته است. در حالی كه بخش‌هایی از جامعه، مانند اندرونی‌ها، ممكن است به صورت خصوصی‌تر عمل می‌كرده‌اند (مثلاً در تصاویر دوره‌های مختلف تاریخی، مانند دوره قاجار)، اما در فضای عمومی، زنان ایرانی به طور معمول پوشیده‌تر بوده‌اند. این امر ناشی از احترام به هویت و عزت نفس زنان بوده است و نه به دلیل كم‌اهمیت جلوه دادن جنبه زن بودن.

سؤالاتی كه پاسخ به آنها ضروری است...
وی افزود: در این راستا، یك صنعتگر چینی یا ترك، وارد بازار ایران می‌شود، در حالی‌كه خودمان به این موضوع توجهی نكرده‌ایم، فرهنگ‌سازی برای پوشش مناسب كودكان و نوجوانان ایرانی در سنین پایین صورت نگرفته است. چالش‌ها برای خانواده‌ها معمولاً از دوران نوجوانی آغاز می‌شود، زمانی كه دختران و پسران با ورود به اجتماع، با خطرات احتمالی مواجه می‌شوند و نگران نحوه حضور در جامعه هستند. این دغدغه‌ها منجر به جستجوی لباس مناسب در بازار می‌شود، اما متأسفانه، ما در ارائه راه‌حل‌های مناسب تا انتهای این مسیر ناكام مانده‌ایم. حجاب استایل‌ها نیز، كه متاسفانه در حال گسترش است، به چه آموزشی دست یافته‌اند؟ تخصص آن‌ها چیست؟ آیا طراح لباس هستند؟ آیا روان‌شناس یا جامعه‌شناس هستند؟ چه نوع افرادی هستند؟ آیا با اصالت هنر و فرهنگ ایرانی آشنا هستند؟ آیا خودشان مفهوم حجاب را درك می‌كنند؟ این سوالات، ضروری و قابل تأمل‌اند.

در كارگروه ساماندهی مد و لباس یك نفر متخصص وجود ندارد
آریایی با اشاره به اینكه متأسفانه در كارگروه ساماندهی مد و لباس یك نفر متخصص وجود ندارد، گفت: كارگروه ساماندهی مد و لباس، علی‌رغم قانون مصوب 1385، فاقد متخصص است. این قانون، با اجرای صحیح و مشاركت نهادهای مرتبط، می‌تواند نتایج مثبتی داشته باشد. اما متأسفانه، با ورود افراد غیرمتخصص، مسیر درست به هم ریخته است.

چادر اصیل ایرانی، نمادی از زیبایی‌شناسی كامل است
اشراقی – كارشناس مجری: آیا تأكید بسیار ویژه و خاص بر چادر، به‌ویژه چادر مشكی به‌عنوان حجاب برتر در یك فرهنگ مقبول و پذیرفته شده، نشان‌دهنده یك رویكرد اغراق‌آمیز نیست؟ آیا نمی‌توان گفت كه این تأكید رسانه‌ای و نمادین بر چادر به گونه‌ای است كه انگار چادر رنگی در گذشته ایران وجود نداشته و انگار سایر انواع پوشش‌ها را نادیده گرفته‌ایم؟ به نظر شما، آیا این نوع رویكرد به‌طور صریح و شجاعانه، آدرس غلطی برای قرینه‌سازی و حذف اساس پوشش‌های دیگر نیست كه اكنون در جامعه مشاهده می‌كنیم؟

آریایی در پاسخ به این سؤال گفت: به نظر من، حجاب با عنوان قرآنی‌اش و هر تعبیری كه از آن می‌شود، در واقع پوششی است كه طراح لباس برای آن در نظر می‌گیرد و هدفش حفظ نظام خانواده، تأمین امنیت شخصی فرد محجبه یا كسی كه آن لباس را پوشیده، و تأمین امنیت جامعه است. این یك كلیت در قالب حجاب است و اگر بخواهیم به احادیث و آیات قرآنی هم بپردازیم، در نهایت به همین تعبیر می‌رسیم.

وی با بیان اینكه چادر، به‌ویژه چادر اصیل ایرانی كه از دیرباز مورد استفاده بوده، نمادی از زیبایی‌شناسی كامل است، گفت: چادر ایرانی معمولاً به رنگ بادمجانی تیره بوده و به شكل نیم‌دایره روی سر خانم قرار می‌گیرد و یك مثلث متساوی‌الساقین را تشكیل می‌دهد كه تمام خطوط آن به‌صورت خانم اشاره دارد و حالتی از نجابت را القا می‌كند. از آنجا كه در قرآن، نشان دادن قرص صورت منع نشده و زنان ایرانی در گذشته آرایش‌های زیادی نداشتند، این تركیب به اوج زیبایی خود می‌رسد. یعنی یك مثلث متساوی‌الساقین كه صورت انسان در رأس یا مركز ثقل آن قرار می‌گیرد و یك قاب زیبا از نظر بصری ایجاد می‌كند. این زیبایی باعث شده كه چادر سال‌ها و نسل‌ها به حیات خود ادامه دهد. اما اگر بخواهیم امروز برای زن ایرانی كه در جوامع مختلف و با فعالیت‌های گوناگون مشغول است، چادر را تعریف كنیم، نمی‌توانیم صرفاً بگوییم كه چادر پوشش كامل است. ما در گذشته لباس‌های اقوامی داشتیم كه با وجود تفاوت‌ها، پوشش كامل داشتند. بنابراین، خود چادر به تنهایی ملاك كامل پوشش نیست و به نظر من، اصرار بر اینكه چادر لباس پوشش كامل است، نوعی فرار از واقعیت است. اولاً، ما طراحان لباس موظفیم تمام مباحث پوششی را متناسب با زمان و فرهنگی كه در آن هستیم، تغییر دهیم. در غیر این صورت، از مد عقب می‌افتیم.

آریایی افزود: اگر قرار باشد لباس متناسب با معاش جامعه و فعالیت‌های زنان ایرانی طراحی شود، با توجه به اینكه فرهنگ ما به شكلی ترویج یافته كه اكنون 60 درصد كرسی‌های دانشگاهی به زنان اختصاص دارد و آن‌ها در رشته‌های مختلف تحصیل می‌كنند – باید برای خانم مكانیك، لباس مكانیكی و برای خانم مهندس، لباس مهندسی تعریف كنیم. من به عنوان طراح لباس، موظفم برای خانم خلبان هم لباس مناسب طراحی كنم. اگر قرار باشد همه با چادر در مكان‌های مختلف حضور داشته باشند، چنین چیزی امكان‌پذیر نیست. لباس اقوام نیز به تناسب جغرافیا و معیشت افراد انتخاب و با آن جغرافیا تزئین می‌شده است.

حجابِ استایل‌ها در ایران نیازمند برنامه‌ریزی مناسب
آریایی افزود: اگر قرار است حجابِ استایل‌ها در ایران مانند كشورهای دیگر، برنامه‌ مناسب و درستی داشته باشد، ایجاد زیرساخت‌های آموزشی، فرهنگ‌سازی و فضای بازی برای این موضوع، نیازمند اقداماتِ مؤثر و برنامه‌ریزی شده است.

نقش ایران در اقتصاد حجاب استایل‌ها
وی به اقتصادِ حجابِ استایل‌ها اشاره كرد و گفت: به‌عنوان یك كشور اسلامی در منطقه، می‌توانیم نقشِ مهمی در صادرات پوشاك داشته باشیم، زیرا هنر ایرانی، به‌ویژه در طراحی پوشش اسلامی، بسیار جذاب و زیبا است. ما می‌توانیم با بهره‌گیری از این هنر، پوشاكِ اسلامی ایرانی را به كشورهای خلیج‌فارس و حتی عباهای آنها را صادر كنیم. همچنین، می‌توانیم این صادرات را با طراحی‌های نوآورانه‌تر و به‌روزتر، به‌گونه‌ای ایرانی‌تر، توسعه دهیم.

برنامه «دور یك میز» یك میز به بزرگی ایران است كه دور این میز گفت و گوهای تخصصی پیرامون مسائل روز شكل می گیرد.
قابل ذكر است؛ روزهای شنبه تا چهارشنبه ساعت 12:30 به مدت 85 دقیقه از آنتن این شبكه به نشانی موجFM ردیف 94 مگاهرتز پخش می‌شود.

مخاطبان در سرتاسر دنیا از طریق وب سایتWWW.RADIOTEHRAN.IR ضمن استفاده از پخش زنده شبكه، در جریان آخرین خبرهای رادیو تهران قرار بگیرید.
كانال رادیو تهران را در پیام رسان بله به نشانی tehraan360@ جستجو كنید.
علاقه‌مندان می‌توانند برنامه‌های رادیو تهران را از اپلیكیشن ایران صدا دریافت كنند.
*هرگونه بهره برداری و استفاده از محتوای پایگاه اطلاع رسانی رادیو تهران تنها با ذكر منبع مجاز است.